Het leuke van niet veel kinderen aanwezig in de klas, is dat de minder snelle kinderen nu veel meer de kans krijgen om hun zegje te doen. Richmond bijvoorbeeld weet in de kring nooit een antwoord op een vraag: niet welke dag het is, niet welk liedje er aan de beurt is. Maar nu de ‘schreeuwers’, die altijd een antwoord weten er niet zijn, weet Richmond het wél! En hij spreekt ineens veel duidelijker.

Priscilla en Kojo hebben Tina horen praten! Dat is een vooruitgang! Ongelooflijk! Toen Tina pas kwam, was ze altijd aan het zingen. De tekst was; ‘jaijai-jaijai’. Ze zong dan erg hard. Voor haar betekende dat een stukje veiligheid: als ik hard zing, weet ik dat ik er ben, en dat het goed is, zoiets. Nu zegt ze dat ze iets niet wil. Nog niet altijd (Ik heb het echt nog niet gehoord), maar ze begint zich dus steeds veiliger te voelen!

Apatawen, de jongste van 4 jaar, praat ook niet. Van hem weten we wel dat hij heel goed kan praten, omdat hij thuis precies vertelt wat er allemaal gebeurt op school. Maar in de klas hoor je hem alleen als zijn autootje dreigt afgepakt te worden. Hij ‘schreeuwt’ dan, heel zachtjes, maar de boodschap is zeer duidelijk. Sinds deze week roept hij mij! Wauw! Ik hoor dan ineens, ook nog erg zachtjes, maar toch: ‘Madam!’



Wat boeken we een vooruitgang! Langzaam, maar gestaag! Jippie!