Deze week kregen we bezoek van de coördinator van de Presbyteriaans Health Center. We hadden elkaar al twee keer eerder ontmoet: bij de overdracht van de ziekenhuisbedden naar de kliniek van Siniensi en bij het officiële bedankje dat daaraan gekoppeld was. Tijdens die laatste gelegenheid had hij ons beloofd om terug te komen met een psycholoog. En deze week was het zover.

Ze hadden vele vragen die Richard en ik in het kantoor hebben beantwoord. Daarna zijn ze rond gaan lopen en hebben met een aantal kinderen gepraat. Een van de vragen was: Wat doen jullie met de kinderen? Ze lachen allemaal en zien er stralend uit.

Tja, eigenlijk doen wij niet zo veel: Ze mogen zijn wie ze zijn en we geven ze les op hun eigen niveau. We waarderen ze en houden van ze! En we dagen ze uit, natuurlijk!

Daar groeien kinderen van!

Toen vertelden ze me een verhaal over wat sommige ouders met pasgeboren gehandicapte kinderen doen: Ze geven het aan iemand in het dorp, die het kind daarna in de bush legt om daar te sterven. Of ze vergiftigen het kind. Daar schrok ik van. Betekent voor ons, dat we snel moeten beginnen met een workshop over deze kinderen. We gaan zeker beginnen in Siniensi, omdat we maar één kind uit Siniensi op school hebben. En we weten dat er veel meer zijn.