In het schooljaar 2004-2005 was ik een van de eerste leerkrachten die een functioneringsgesprek kreeg…spannend…. De laatste vraag die de adjunct directeur aan mij vroeg was: ”Wat zou jij nog willen doen in je leven?” 

Mijn antwoord was dat ik nog heel graag een keer in het buitenland wilde gaan werken. Waarop hij reageerde met:” Ik heb zo’n hekel aan mensen die op elke verjaardagsfeestje zeggen dat ze in het buitenland willen gaan werken, maar elke verjaardag zijn ze nog steeds in Nederland…ze gaan gewoon niet!”  Daar zat ik dan met mijn goeie fatsoen: Nu moet ik wel stappen ondernemen!  

Toevallig (bestaat toeval?) kwam ik op festival Mundial dat jaar een standje tegen van de V.S.O. (Volunteer Services Overseas). Ik heb er lang met de mensen staan praten. Een paar weken later stond er een advertentie in de krant dat de V.S.O. vrijwilligers zocht om les te geven aan leerkrachten in o.a. Ghana. Daarop besloot ik mijn plan om in het buitenland te gaan werken uit te voeren. Twee keer, zo kort na elkaar in aanraking komen met de V.S.O…….dat kon geen toeval meer zijn! 

In augustus 2006 vertrok ik met mijn motorhelm (rijbewijs gehaald op mijn 47ste) en 2 goed gevulde koffers, naar Ghana. Ik kwam terecht in Sandema in de Upper-East Region, een arme streek in het uiterste noorden van Ghana, ongeveer 25 kilometer van de grens met Burkina Faso. Daar ontmoette ik Chief Afulang van Siniensi. We hebben nauw samengewerkt en toen ik na 3 jaar weer naar Nederland vertrok, vroeg hij mij om terug te komen en een school op te gaan zetten voor kinderen met een verstandelijke beperking.  



Ik was meteen enthousiast, al duurde het nog 11 jaar voordat ik voor de tweede keer vertrok!