Voor de huisbezoeken rijden Richard en ik met enige regelmaat door Sandema. Wat ben ik blij met de motor, en nog blijer dat Richard dan rijdt! Ik weet nu dat je via elk pad altijd overal kunt komen. Er zijn altijd geitenpaadjes naar een compound, of van de compound naar een grotere (zand)weg. Vraag alleen niet naar de kwaliteit van die paadjes. Soms gaan ze dwars over het veld waar afgelopen regenseizoen is geploegd. 

Rijdt niet echt soepeltjes. Of het is een, door het water uitgesleten geultje, dat nu vol met los zand ligt. Ik kan sowieso al niets met los zand, maar als het dan ook nog heel smal is, begin ik al te slingeren voordat dat echt gebeurt! Je komt ook bijna altijd uit midden in een compound. Er is niemand die daar iets van zegt. Ik zie meteen spelende kinderen tegen de motor opbotsen, maar blijkbaar gebeurt dat niet, of maar zelden. Je groet even vriendelijk en rijdt weer verder. 

Zo waren we op zoek naar Ben. De vader hadden we al ontmoet, moeder was niet thuis, en Ben houdt van rondwandelen door Sandema. Er werd ond verteld dat hij vaak te vinden is bij een motormonteur. Wij daar via bovenstaande paadjes naar toe. Geen ben. Maar volg me maar zei één van de monteurs, ‘Ik zag hem net daarheen lopen!’ En daar ga je dan: hobbeldebobbel in een slakkengang dwars door een compound, met hoekjes en gaatjes. Dit werd zelfs Richard te veel. We zijn een dag later teruggegaan en hebben ben gevonden: inderdaad bij de motormonteurs, met een prachtkatapult om zijn nek!